|
|
|
G zegt fervent aanhanger te zijn van Fons Jansen, Toon Hermans, Wim Kan, Wim Sonneveld ("is mijn buurman geweest trouwens, hij heb hier op de hoek gewoond"). G: Die mensen zijn zó knap, die kunnen iets bedenken om jou te laten lachen. Vind je dat niet knap? Ik wou dat ik het kon [gesprek gaat verder over Fons Jansen en Toon Hermans]. G woont al veertig jaar in huis J.P. Coenstraat 94 bis, sinds 1939 dus. Ze is er alleen voor een renovatie-beurt een half jaar uitgeweest. Ze is in/op Wittevrouwen [Utrecht] geboren.
T: Dan heeft u Wim Sonneveld als jongetje dus meegemaakt?
G: Nee, hij was al... ja. Z'n twee broers en z'n zussen zijn deze zaak blijven draaien. Nel die is al lang dood en dan Joop en Jan. Maar die zijn er ook alweer jaren uit hoor. Ik kon het altijd merken als Wim Sonneveld een optreden had gehad voor de televisie en je ging dan een paar boodschappen doen dan had iedereen het over Wim, Wim, Wim. [Van de oude bewoners zijn alleen nog mevrouw van Praag en Grada zelf over. De rest is allemaal nieuw. De ouwetjes zijn overleden of weg. Maar na een optreden van Wim Sonneveld] G: dan stond iedereen in de winkel, al was het maar voor een pond suiker.
M: Dus er was wel het bewustzijn van hij is van ons?
G: Ja, jazeker.[Zelfs nieuwe bewoner huis Sonneveld is zich bewust dat hij in dat huis woont]. G: Een beetje chauvinisme moet er toch wel wezen [G heeft overigens met Wim S. vroeger nooit persoonlijk contact gehad, daarvoor was de afstand toch wel te groot]. G: Maar de verhalen die je dan wèl hoort en dat kwam dus van z'n broers af: Hij liep altijd met de beschuitrollen door de winkel te gooien, hij maakte marktkramen in de winkel, en als je dan weet dat het een heel chique reformhuis was, altijd speciale dingen, dan is dat wel een wanklank hè, als je met rollen beschuit gooit. Maar dat heb ik in hoofdzaak van z'n zusje en z'n broers.
T: Ze zeggen wel eens dat Nel veel grappiger was als Wim.
G: Nee. Ik denk zelfs dat de enige lollige Wim was, Ja, want Nel was een ouwe vrijster (daar bedoel ik niets onprettigs mee hoor), maar het was een kleurloze vrouw, ze deed er ook niets voor om er leuk uit te zien, het was gewoon, nou, een boerentrut. Ik vond haar lief hoor, dus dat is het niet, maar ik heb het nou even over de buitenkant, terwijl ikzelf, als mijn broer [...]. En zeker toen het een beetje fout ging, toen z'n erfgenis wegging, toen is z'n naam nooit meer genoemd. Want de erfenis van Wim ging naar z'n vriend toe, volkomen terecht. Maar d'r is nog wel een jongen, die heet ook Wim. Niet de zoon van Wim, maar de zoon van Joop. Dus er bestaat nog wel steeds een Wim Sonneveld. Die woont in Breukelen. Op de Lessinglaan woont de broer dus, met z'n vrouw, bij hun dochter in.
| |
|
|
Opnames gemaakt in de Utrechtse wijken Lombok en Transvaal, 1998
|
|
1998
|
|
|
|
| Transcriptie en evt. annotatie/commentaar door veldwerker Marie van Dijk, 1999-2004 |
|
