|
|
|
[6] Strofisch gedicht 9. Altoes mag men van minnen singhen
Altoes mag men van minnen singhen
Eest herfst, eest winter, eest linten, eest zomer,
Ende jeghen hare ghewout verdinghen;
Want en onsteet hare niemen vromer
Maer wi, traghe, segghen dicke in comer:
'Soude si mi also na bedwinghen?
Ic mach mi metten ghenen minghen
Die rasten hebben gheploen,
Ende bliven thuus; waer mochtic
Gaen omme mijn verdoen?'
Die nedere metten armen sinnen
Die sijnt die den cost ontsien,
Dat si hen scouwen van der minnen,
Daer hen al goet af soude ghescien
Ocht si hen vanden dienste ontien,
Nemen dat sire ane winnen;
Trouwe salse toenen ende arm doen kinnen
Vore der minnen rike al bloet;
Dese sijnt die dat hare verdaden
Sonder der minnen noet.
Die gherne woude doghen tsuete ellende,
Die weghe ter hogher minnen lant,
Hi vonde sijn lief, sijn rike, ten ende:
Dies gheeft die trouwe zeghel ende pant;
Nu es menich dorpre so truwant,
Hi neemt dat hem es naest ghehende,
Ende blijft vore minne die onbekinde
Metter truwanten cleet;
Soe en heeft hi vorme noch ere,
Daer minne dat hare bi versteet.
Scone ghelaet ende scone cleder
Ende scone redene scieren den man:
Al doghen om minne Ende niet te wreder
Dat es scone ghelaet die dat wel can;
Die werke sijn die cleder dan,
Met nuwen niede ende niet te ghemeder,
Ende den vremden te aller noet ghereder
Dan ane sijns selfs bekinnen:
Dats varuwe die tekene scieren
Alre meest vore hogher minnen.
Vorwaerdeghe wort ende grote ghichten
Buten huus ende scone[n] cost daer binnen
Eren den man meest ende verlichten;
Hier bi machmenne best bekinnen;
Also eest oec met hen die minnen,
Eest dat si inder waerheit stichten,
Ende met scoenre cost daer binnen dichten,
Alsoet minnen best betame,
Ende gheven al minne om minne:
Die ghichte es minne best bequame.
Ic segghe van minnen ende rade
Ghecierden cost ende hoghe daet.
Dat trouwe soude ghelden dat minne verdade,
Dats meneghen cleyne toeverlaet
Die inden bande van minnen staet,
In ongebrukenne ende in onghenade:
'Die minne loent altoes al comt si spade'
Dats daertoe mine saghe;
Die hare volghen, si liden
Meneghen nacht bi daghe.
Wie soude van minnen altoes geprisen
Die ghevet bi daghe so meneghen nacht?
Dien si soude cleden, eren ende spisen
Dien doet si al ute sijnre macht;
Die gherne goude der minnen pacht,
Soudsi in allen rechte wisen,
Ende met trouwen zeghele so hoghe doen risen
Daer lief mochte lief hantieren,
Ende in allen ghebrukene van minnen
Eren ende chieren.
Dat scoenste hanteren dat minnen dochte
Dat ware lief met lieve so doremint,
Dat lief met minnen so lief doresochte,
Dat hem el niet en ware bekint
Dan: 'ic ben die minne met minnen verwint.'
Maer hi waer meer verwonnen die[n] minne vervochte
Ende dan in minnen te nieute werden mochte:
Die cracht ghinghe als te voren,
Die hoghe materie, daeraf wardt minne
Van yersten gheboren.
Maer wij, lichtecope metten lichten sinne,
Ons duncken minnen vare swaer;
Wij sijn nieloep met clenen ghewinne;
Dies darven wij minnen clare waer.
Ic weet - al en wetict niet al daer
Daer mens ghebruket in weelden van minnen;
Maer verlichte redenne doet al bekinnen
Hoe men minnen ghenoech volsteet,
Daer en es redenne te waer
Noch werc te swaer ende al nuwe ghereet.
Die vroech hare claer
Hebben openbaer
Ende saen hare bliscap kinnen
Ende glorieren daer binnen,
Eest dat hen wel vergheet,
So hebbense, god weet!
Vele beteren coep der minnen
Dan icker noch weet.
| |
|
|
Camerata Trajectina (artiest),
Hadewijch
|
|
1994
|
|
| 1: 6 |
|
|
|
