|
|
|
Der morgens sterne der hait sich up gedrongen,
wie lode, wie loyde dat vns die fogell songen,
oeüer berch und oeüer daÿll, danck haüe,
danck haüe dü liefste vrauwe Nachtegale
[2] Vür deme dage als vns die hanen kreyen,
dair nae dair nae, der kuele wynt her.
weyet, und wer yn hertzen lieüen armen
lygt der mach sich uff idt ist waile am der
tzyt
[3] Wie lüyde so sank der wechter up hoger
zÿnnen, wecke uff. wecken uff, datz fraüwe
dyn hüysgesynde, weck uff idt is an der zyt,
behalt dynne ere. dem knaüen synen lyff
[4] Der knaüe was jonck. der slaeff düecht
eme süesse, dat metgen was jonck, idt
weckt yn uff myt gruytzen, sy küsden
vur synen roder mont, Jn eyner kortzer
wylen, vyll me dan duysent stont
[5] Dat is lieff weck up lieff, ich siene
den lichten morgen myn fynes lieff,
by dir so were ich gerne verborgen, Nü
en mach idt anders nyet syn, dair
weyet her, der helle lichte morgen schyn
[fol. 8v][6] Och neynet lieff dich bedriegent dyne gedaenen,
idt en ist geyn dach der maent schynet durch die wolcken,
idt en ist geyn dach up mynen eydt, van dir zo scheyden,
dat brenget myr groyß hertze leyt
[7] Dat megtgen was jonck dair zo van kloken werden,
idt gedacht wie idt den knaüen briecht van hynnen,
idt ließ yn off jn eynen seyle, nu far hyn got
dyr geluck und heyle.
[8] Nw far dan hyn dat dich got behüede, myn
schones lieff, du machs mir scheydens müede,
du hans min hertz. moit. und synne benomen,
wanne so wolt dw weder komen
[9] Hain ich dir hertz. moit. und synne benomen,
gehalt dich waile, schones lieff ich wyll balde
wydder komen, gehalt dich waile schones lieff
van dyr en scheyden ich nümer mehe
[dipl. ed. T. Brüggemann]
1. De morgenster, Venus, is opgeklommen. Hoe luid zingen de vogeltjes! Over berg en over dal. Dank u, dank u, Vrouwe Nachtegaal!
2. Voor de dageraad, als de hanen kraaien en daarna de koele wind waait, dan moeten diegene die in de armen van zijn geliefde ligt, zich losmaken, want het is tijd.
3. De wachter zingt luid vanaf de kantelen: 'Ontwaak! En wek, vrouwe, uw huisgenoot, want het is tijd. Als u tenminste uw eer wilt bewaren en de jongen zijn leven.
4. De jongen is nog jong en hij slaapt zo lekker. Het meisje is [ook] jong en wekt hem door een begroeting: ze kust hem op zijn rode mond, in een korte tijd, wel meer dan duizend maal.
5. 'Dat is lief, word wakker, liefje, ik zie de lichte morgen. Ik zou graag bij je blijven, maar dat kan nu niet meer, want het waait, de helle, lichte morgen komt eraan!'
6. 'Och, nee, liefje, je wordt bedrogen door je zintuigen. Het is geen dag, het is de maan die door de wolken schijnt. Ik zweer je dat het nog geen dag is. Van jou te moeten scheiden, brengt mij alleen maar pijn.'
7. [Maar] het meisje was jong en verstandig en bedacht hoe ze de jongen de deur uit zou kunnen werken. Ze liet hem door middel van een doek naar beneden zakken. 'Nu, ga van hier. God geve je heil en geluk!'
8. 'Ga heen. Dat God je moge behoeden, mijn liefje. Je maakt me moe steeds van elkaar te moeten scheiden. Je hebt me mijn hart, moed en zin ontnomen... Wanneer kom je weer?'
9. 'Heb ik je je hart, moed en zin benomen? Houd je nog even goed. Ik zal snel terugkomen. Houd je nog even goed, bekoorlijke vriendin, want dan zal ik nooit meer van je scheiden!'
[parafr. vert. T. Brüggemann] | |
|
|
Liedboek van Kathryn van Hatzfelt
|
|
1530-1540
|
| Berlijn, Staatsbibliothek Preussischer Kulturbesitz, ms. germ. 4o 1480 (olim Cheltenham, Ms. Phill. 9649) |
| f8r |
|
|
|
