|
|
|
`In eenen boemgaert quam ic ghegaen,
Daer vant ic scoene vrouwen staen,
Sy plucten alle roesen.
My dochte, dat my den hemel ontsloet,
Doe my die scoene een cransselijn boet
Mit hoer snee wytseer handen.'
Een roede ridder heeft dat vernoemen,
Tot synen heer is hy ghecoemen,
Hy brochte soe leider maeren.
`Heere,' seide hy, `heere goet,
Dats Bruneburch draecht hoeghe moet,
Hy slaept by dinre vrouwen.'
`Dat en gheloef ic waerlick niet,
Dat Bruneburch my ontrou doet,
Hy staet my by in noeden.'
Die ridder die maecte syn clacht soe groet,
Dat Brunenburch ghevangen wort
Gheleit op eenen toernen.
Dat verhoerde dat vrouken fijn,
Sy dede sadelen hoer telderkijn,
Sy volchde hem totter toernen.
`Bruneburch, waerom hebdy my lief?
Want u van my niet warden en mach
Dan reine cuusche liefde.'
`Mocht ic hier noch ligghen seven jaer,
Aenschouwen ju met oghens claer,
Eens daechs een woert te spreken!'
`Bruneburch, ic heb een man,
Die my ter eeren wel houden sal,
Ic wil daer mede ghenoeghen.'
`Mocht ic hier leggen myn leven lanc,
Omvanghen u mit armkens blanck,
Een vriendelick kusgen mede.'
Die ridder die maecte sijn clacht soe groet,
Dat Bruneburch ghehangen wort,
Gheleit al totter galgen.
Ende dat verhoerde dat vrouken fijn,
Sy dede sadelen hoeren roes was fijn,
Sy volchde hem totten galghen.
`Sy comt gheronnen op eenen roes,
Daer ic den doet om sterven moet
Al buten mynre sculden.'
`Ic heb noch soeven broeders stout,
Die sellen wel wreken uwen doot;
Daer en sel gheen wrekens ontbreken.'
`Dat nemic op mijn heenevaert,
Dat ic hoer lijf niet sculdich en ben,
Daer ic den doot om sterve.'
`Mijn haer sel ongevluchten staen,
Mijn oghens en sellen niet meer spoellen gaen,
Mijn mont en sel niet meer lachen.'
Brunenburch die gaf den gheest,
Oft hadde gheweest eenen stommen beest;
Het mochte een man ontfermen. | |
|
|
Liedboekje van Marigen Remen
|
|
[1540 ca.]
|
| Leiden, UB, Ltk. 218-III |
| f71v |
|
| Komrij 1994, 481 |
|
