|
|
|
[4] Strofisch gedicht 34. In allen tiden, niuwe ende out
In allen tide, nuwe ende out,
Si hi der minnen onderdaen,
Dien somer heet, den winter cout,
Die minne van minnen wilt ontfaen.
Hi sal met vollen dienste staen
In hogher minnen hantieren;
So wert hi minne met minnen saen;
Dat ne mach hem niet faelgieren.
Suer ende doncker ende overwreet
Sijn der minnen weghe in haere beghin;
Eer selc met minnen dienste ghesteet,
Faelgeert hi dicke ane den sin:
Daer hi waent verliesen, hets al ghewin.
Waer bi machmen dat bekinnen?
Dats die en sparen meer noch min
Dan al hen gheven in minnen.
Die meneghe twivelen ane die minne,
Dies hen die arbeit dunct te swaer
Ende si ten iersten niet en nemen inne;
Si dincken: soustu dolen daer?
Ware hen die loen vore die oghen claer,
Dien minne gheeft ten inde,
Ic dar wel segghen openbaer:
Si doelden hare ellende.
Noch nie en wart sake in minne verloren
Diemen dore minne ye ghedede;
Minne gheldet emmer, na ocht voren;
Minne es altoes der minnen mede.
Minne kindt met minnen der minnen sede;
Hare nemen es altoes gheven.
Minne gheeft met hare behindichede
Wel meneghe doet int leven.
Hets oversoete in minne verdolen
Hare wilde weghe die minne doet gaen.
Het blijft den vremden wel verholen;
Maer die met waerheiden minne ghestaen,
Si selen met minnen in minne doregaen
Al dat rike, daer minne es vrouwe,
Ende al dat heerscap een met hare ontfaen,
Ende doresmaken hare edele trouwe.
Die smake, die trouwe in minnen ghevet,
Wie el iet seghet dat weelde si,
Die hevet ye sonder weelde ghelevet,
Na dien dat ic versinne mi.
Want hets hemelsche ghenoechte vri
Te vollen, sonder ghebreken:
'Du mi al lief ende ic al di'
Daer nes gheen ander spreken.
Die dus in minnen sijn worden een,
Ic mach wel swighen hoet hen steet:
Noch sien, noch spreken, dats mijn leen;
Want ict met wesenne niet en weet
Hoe lief daer lief al ommeveet
Ende ghebruken een gheven.
Wat wondere eest dat mi rouwe versleet
Dat mi dat noch es ontbleven?
Dat ic der minnen ye ure ghebrac
Berout mi sere; dat es wonder niet.
Met rechte doghics onghemac
Dat ic mi ye so neder liet.
Want mi die minne al goet onthiet,
Ochtic so hoghe ghedachte
Te werkenne int rike dat si mi hiet,
Int hoechste van haren ambachte.
Dat rike daer ons die minne toe riet,
Ende dambacht dat si ons werken heet,
Dats minne pleghen ende anders niet
Met alden dienste die daertoe gheet.
Die dit met trouwen wel versteet
Te werkenne in allen sinnen,
Hi eest dien minne al beveet
Ende hi wert al een in minnen.
Hier toe manic alle die fine,
Die minne met minnen willen ghestaen,
Aldus in minnen dienste te sine
In al hare comen, in al hare gaen;
Hare opheffen, hare nederslaen
Si hen al even suete;
So werden si minne met minnen saen:
Dies ons God hulpen moete.
| |
|
|
Camerata Trajectina (artiest),
Hadewijch
|
|
1994
|
|
| 1: 4 |
|
|
|
