|
|
|
Strofisch gedicht 3.
Die tekenne doen ons wel in scine,
Voghele, bloemen, land, die dach,
Dat si verwinnen selen hare pine
Die te winter zere wach.
Want hem die zomer troesten mach,
Soe staet hem blide saen te sine,
Daer ic moet doghen swaren slach.
Ic waer oec blide, gave mi dat minne:
Ghelucke, dat nie met mi en plach.
Ay, wat dedic den ghelucke
Dat het mi ye was so onhout?
Dat het mijn natuere so sere verdrucket
Boven alle menschen menichfout?
Dat het mi trouwe niet en vergout,
En ware somwile met enen tucke?
Nu mach lichte het was mijn scout.
Des willic dolen uut minen stucke:
Die minne doe met mi haer vri ghewout.
Mochtic mi op die minne betrouwen,
Het mocht mi noch in staden staen:
Wat si mi doghen dade in trouwen
Dat ic dies ware in goeden waen
Dat minne in trouwen hadde ghedaen,
Ende si mine noet dan woude bescouwen,
Mocht sijn dan ware mi niet te saen;
Want mi es die scilt so sere dorehouwen,
Hine can intoe niet meer slaghe ontfaen.
Die dit al mochte verstaen in goede,
Hi hadde dat mi es onghereet:
In scaden, in scanden, in wedermoede,
Om minne al doghen sonder wreet
Ende om alle cost, also ghemeet
Alse: 'dit sijn mijn beste spoede';
Alse een die niet bat en weet.
Die dus dede, hi hiete die vroede;
Ic en bens niet, dats mi leet.
Alse nu den troest, alse nu die wonde
Gheeft die minne, die vele des can;
Na grote slaghe gheeft si ghesonde.
Hoe soude hem ghehoeden dies ieman?
Die toeset al dat hi ye ghewan,
Nochtan heelt si hem hare conde;
Den enen gheeft si, dien sijs an,
Die suete cussenne van haren monde;
Den anderen sleet si inden ban.
Ay, deus! wie sal den ghenen absolveren
Dien de minne te banne doet?
Si selve: wilt hi jeghen haer playderen,
Dat hi haer doe so stout ghemoet,
Dat hijt al houde vore groten spoet
Pine ende yoyen in een hanteren,
Ende hijt al effene neme vore goet:
So leertenne minne jubileren
Ende maectenne al haers wonders vroet.
Na groten storme wordet dweder scone;
Dat wert ons dicke wel in scijn;
Bi wilen belghen ende daerna soene
Doet die minne ghestade sijn.
Dien minne met allen proeft so fijn,
Hi werdt bi minnen pine so coene,
Dat hi sweert: 'minne, ic ben al dijn;
Ic en hebbe niet el dan di te verdoene;
Ay, edele minne, sidi al mijn!'
Lyet mi tghelucke in minnen ghenesen
Dat mi ye hevet so gheha[e]t,
Ic soude noch der minnen al minne wesen,
Opdat mijn wee iet hadde te bat;
So woudic in haer diepe ghewat
Alle mijn vonnesse verlesen,
Ende minnen in minne gheven sta[e]t.
Waere mine natuere so hoghe gheresen,
Soe soude mijn hongher wesen sat.
Wi sijn inder minnen cost te lat:
Des sijn wi hare te vremde in desen;
Dus bliven wi arm; wet alle dat:
Die der minnen ware na hare ghetesen,
Si gave hem hare rike ende haren scat.
| |
|
|
Camerata Trajectina (artiest),
Hadewijch
|
|
1994
|
|
| 1: 2 |
|
|
|
