|
|
|
2. SINTE GUILIELMUS, DEN GESTAELDEN EREMIJT
Een lied van Guilielmus de Swaen op Sint Guilielmus van Malavalle, bijgenaamd de Grote, leidde een zondig leven vol uitspattingen en was vurig aanhanger van Tegenpaus Anacletus. Sint Bernardus zelf bekeerde hem, na heftige tegenstand, met behulp van een geheven hostie. De uitwerking was verpletterend: Wilhelmus stortte ter aarde, als door de vallende ziekte getroffen. Hij gaf zijn wereldlijke macht op en maakte verre pelgrimsreizen. Wilhelmus eindigde zijn leven als kluizenaar, omgord met stalen ketenen: vandaar de 'gestaalde heremiet'.
SINTE GUILIELMUS, DEN GESTAELDEN EREMIJT. 10. Februarii
Stem: Un jour que ma cruelle. ofte: Wilhelmus van Nassaouwe. ofte: Een Seraphijnse tone. ofte: O God al vander minne.
Wilhelmus, Graef der Graven,
Groot Hartoogh, hoogh van Stam,
Ging eertijds boos'lijck draven,
En weeck van Godes Lam.
Een haeter van 't goed leven
Was hy, en van de Kerck,
Hy dee' de Christ'nen beven,
Hy dee' naeuw één goed werck.
Bernardus wierdt gesonden
Tot desen boosen Schelm,
Om dat hy sou de wonden
Genesen van Wilhelm.
Maer ach! Wilhelm' verachtte
Sint Bernards soet vermaen;
Die evenwel noch trachtte
Tot God te doen Hem gaen.
Tot dat, ey! siet een wonder,
Den seer eerwaerden abt
Met God (die schaept den donder)
In d'hand, Hem eens betrapt.
Bernard is afgetreden
Van Godes hoogh Outaer,
Hy sprack, Hy sprack dees reden:
"Wilhelm! uw' God is daer."
't Woord naeuwlijck was gesproocken,
En d'Hartogh viel ter neer,
Gelijck als die beloocken
Na 't sterven, niet komt weer:
Dan siet: Hy komt oprijsen
Van sijnen dubb'len val,
Hy laet sich onderwijsen;
Hy kent den Grooten Al.
| |
|
|
Camerata Trajectina (artiest),
Suster Bertken: tussen heilige kluizenaars en kloosterlingen
|
|
2006
|
|
| 1: 2 |
|
|
|
