|
|
|
Der wechter der bließ an den dach
vp hoger zynnen dair hy lach
waile up geselle dat is dach
wae tzwey gelieffgen by eyn anderen lygen
sy scheyden neyt balde
idt daget vur dem grunen walde
Vrauwe nachtegale syngt yern thone
vnd als sy vurmails plaich zu doyne
de by spuyr ich des dages schyn
waile vp idt en mach nyet ander syn
dat daget vast
ich en lais dyr hylt geyne reuwe noch rast
Der jongelinck der lach und slieff
der wechter der vermelt so dieff
hy hoyrt des wechters groisse klage
yn hertzen l[ie]nen aemen
dair hy lach vmbfangen schoyne
schones lieff wie sall idt vns ergaene
Den dach ich an deme wechter spuer
schones lieff dat sage ich dyr vurwair
darvmb is myr eyn harde boisz
dat ich mich van dir scheyden moysz
den hertzen myn
der dach brengt vns eyne swere pyne
Nu huere geselle wat ich dir sage
idt en is sich noch noyt heller dach
der maent schynet durch den woulcken schyne
der wechter der bedruege vns beyden gerne
dat sage ich dyr
die mydder nacht en ist sich noch neyt hie [12v]
Hy druckt sy fruntlich an syne brust
sy leeffden beyde nae yres hertzen lust
myt wyssen armen vmbfangen schone
schones lieff wie sall idt dye ergaen
aller lieffsye myn
der dach brenget vns so swaere pyne
Hy sprang sich noch vrauwe erentrich
Ic siet den dach so [d]oyne ouch ich
darvmb ist myr eyne hande boeß
dat ich mich van dir scheyden moeß
sprang sich der kraue
geyn lieuers lieff vp enden ich en haue
[ed. J. Oosterman]
1. De wachter blies op de dag (bij het aanbreken van de dag), liggende, bovenop de hoge kantelen. 'Ontwaak, mensen, het is dag. Als twee geliefde bij elkaar liggen, dan moeten deze zich van elkaar scheiden, want de dag breekt aan in het groene bos.'
2. Mevrouw Nachtegaal zingt haar lied, zoals ze gewoon is te doen. 'Ik bespeur het aanbreken van de dageraad. Het kan niet anders of het wordt dag. Ik laat jou, held, niet met rust noch in kalmte.'
3. De jongen ligt te slapen. De wachter meldt [de dag] zo breedvoerig, dat hij de grote klacht van de wachter hoort. Hij lag omhelsd door de allerliefste armen van zijn mooie liefje. 'Hoe zal het met ons gaan?'
4. 'De dag die door de wachter wordt aangekondigd, mooie vriendin, dat zeg ik je voorwaar, daardoor bekomt mij grote pijn, omdat ik van je moet scheiden, mijn hartediefje. De dag brengt een zware pijn.'
5. 'Verdrietige vriend, het is nog geen schitterende dag, dat zeg ik je! Het is de maan die door de wolken schijnt. De wachter bedriegt ons beiden graag, dat zeg ik je. Middernacht is nog niet voorbij!'
6. Hij drukt haar vriendelijk tegen zich aan. Ze hielden met hart en ziel van elkaar. Zij de - met witten armen omsloten - schone. Mooierd, hoe zal het je vergaan, mijn allerliefste? De dag brengt ons diepe pijn.
7. Hij sprak tot zijn vrouw vol deugden: 'je ziet de dag, net als ik. Het brengt me ongeluk, dat ik van je scheiden moet', sprak de knaap. 'Geen lievere vriendin heb ik op aarde.'
[parafr. vert. T. Brüggemann] | |
|
|
Liedboek van Kathryn van Hatzfelt
|
|
1530-1540
|
| Berlijn, Staatsbibliothek Preussischer Kulturbesitz, ms. germ. 4o 1480 (olim Cheltenham, Ms. Phill. 9649) |
| f12r |
|
|
|
