|
|
|
Op die wijs als beghint
Ic drach dat lijden verburghen,
Besloten in mijn gront.
Van savens tot den moerghen
Waerd ic daerof ghewont.
Mijn hart dat leit in sorghen,
In groeter banicheit.
Van savens totten moerghen
Is mijn dat lijden bereit.
Daer comt soe menich versuchten
Al uut mijns hartsen gront.
Och waerwaert soe sel ic vluchten?
Onttrou heeft mijn ghewont.
Mijn jonghe bloeiende haerten
Dat lijt soe groete ghewelt,
Ende alsoe groete smaerte;
Van rouwen ist onghestelt.
Ic ben alleijn int lijden,
Och lacij, ic ben alleijn.
Hoe soud ic mijn verblijden?
Des menschen troest is cleijn.
Och wije mach ic dat claghen
Dan diegheen die troest verlient?
Hij selt mijn helpen draghen:
Hij is soe trouwen vrient.
Mijn lijefen die woent hier boven,
Die alle harten kent.
Die wijllen wij altijt loven,
Als hij ons lijden aensent.
Ic hoep, sent hij mijn lijden,
Hij en sal mijn laten niet.
Hij sal mijn verblijden
Ende corten mijn verdriet.
Een vrient had ic vercoeren
Ende nu en heb ic niet.
Die vrienscap is al verloeren,
Ontrou is mijn ghesciet.
`Joncfrou, is wijl ju prijsen,
Ghij hebt des weel verdient.
Voerwaer, in alre wijsen
Sint ghij mijn beste vrijent.'
Wanneer ic was in lijden,
Quam ic tot ju om troest.
Eerst quaemt dij mijn betijden,
Nu slae dij mijn al loes.
Ich, mijnne der creiatueren,
Wat hebste u mijn ghedaen?
Om ju soe moet ic troeren
Ende stoerten soe menighen traen.
Hierom hebt mededoechen
Mit diegheen die in lijden sijn.
Hebt God altijt voer oghen:
Des menschen troest is cleijn. | |
|
|
Liedboekje van Marigen Remen
|
|
[1540 ca.]
|
| Leiden, UB, Ltk. 218-III |
| f73r |
|
| Komrij 1994, 715 |
|
