|
|
|
Dit is een gheestelijck suverlijck lyedekijn ende heeft drie wijsen.Die eerste is die ou wijs, alsoe beghint, die konde ghi alle gader wel. Die ander is: 'Het daghet wonderlijke,Ic sie die lichte dach, Van die liefste mocht ic swicten' etcetera. Dit is een overlantse wijse.Die dorde wijse is als men een vaers in twee delt: 'Het viel op eenen morghenstont'.
1 Och, waer ic in mijns Vaders lant,
Soe en dorste ic niet meer trueren.
Den enghen wech heb ic bestaen,
Hy wort my dicwil suere.
Den enghen wech, die moet ic gaen
Ende ic moet ummer sterven.
Ghenoecht, solaes ende alle vroechde,
Die moet ic ymmer derven Ghenoecht.
2 Ic heb soe langhe ghenoecht ghesocht
In min daer creaturen.
Dat heb ic also duer becoft,
Haer min en mach niet dueren.
Si moeten alle ghelaten sijn
Met herten ende oeck met sinnen:
Soe blijfste vrij ende onbevaen
Van haerre valscher minnen.
3 Och lieflic lieff en heimelic troest,
Ic wil my tot U vueghen
Ende minnen on bekent te sijn.
In Di is mijn vernoeghen.
Och enich een, ende anders gheen,
Wanneer seldi my troesten?
Ic doech soe menighe hertse wee.
Och, woudi my verlossen?
Ic lidt soe menighen etcetera.
4 Och edel siel, verweende bruyt,
Laet staen dijn weenlic trueren!
Den ewighen troest is di beloeft,
Hi coemt in corter [43v] uren.
Och hertkijn vry, hoe wel is di?
Condyt te recht versinnen
Ende lieff ende leet ghetroest sijn,
Maer God alleen te minnen!
Ende lieft ende leet ghetroest etcetera.
5 Daer minnen quael is wee ende wael:
Och, mocht ic Hem bescouwen,
Ic worde ghesont in corter stont.
In Hem is myn vernoeghen.
Jherusalem, mijns Vaders lant,
Na Di verlanghet my seere!
Hier is soe menighe bitterheit,
Dat doet my Dijns begheren.
Hier is so menighe etcetera.
6 Daer is so groten loen bereit
Na desen corten arbeit.
Een blyd ghesicht, een claer aenschijn,
Wat mach den saliger, soeter sijn!
Die burgers sijn soe seer verblijt,
Van buten ende oeck van binnen.
Si drincken uuter minnen vloet,
Si moeghen wel vrolic singhen!
Si drincken uuter etcetera.
7 Si loven alsoe soetelick,
Ten is niet uut te spreken.
Haer blijscap is soe menichfout,
Den rou is al vergheten.
Och, waer ic in mijns Vaders lant,
So en dorste ic niet meer trueren.
Den enghen wech heb ic bestaen,
Hi wort my dicwil suere.
Den enghen etcetera.
(1) Och, waer ic in mijns Vaders etcetera. | |
|
|
Handschrift Meerman
|
|
[1525 ca.]
|
| Brussel KB: II 2631 |
| f43r |
|
| H. Joldersma, naar bron, kritisch. |
|
