|
|
|
Noch op die selve wijse: een suverlijc lyedekijn, maer het is wat vernuft!
1 Een enich een, Een een alleen,
Sel dat eenicheitbegripen.
Tmoet sijn alleen,
niet int ghemeen,
Of tsal hem ontsvicken.
Tmoet sijn etcetera.
2 Het is mer een dat thert begheert:
Dat is dat guetvan boven,
Wat anders ist en niet waert
Dan Gode altijt te loven!
Wat anders is etcetera.
3 O salighe gront, daer God in rust,
Wat sal hem moghen ontbreken?
Want hij sal vijnden soe menighe rust,
Wie salt ons moeghen uutspreken!
Want hij sal etcetera.
4 [30v] Een haert vervult in Godes min
Vaergettet dat ghescapen is;
Ten mach niet liden in sinen sin
Dat sterflijc ende verganclijc is.
Ten mach niet etcetera.
5 Die minne Goeds is alsoe clear
Dat si niet stadich bliven mach;
Int hart si vliet al haest van daer
Om vremde min, ja, om een caf.
Int hart si etcetera.
6 Waer al om also moet hi gheven,
Die God gheheel ontfanghen wil?
Hi en mach niet na den sinnen leven
Die lof sel crighen in desen spel.
Hi en mach etcetera.
7 God heeft ghemaect die redeliken siel
Dat si soude ontfanckeliken sijn,
Ende wesen alte diepen wiel
Waer in mach vloyen die godliken wijn.
Ende wesen alte etcetera.
8 Och Godt, die claghe jammerlijck,
Dat niemant is die sijns ontbeit,
Hij woude gheven soe minnetlijc
Die guede, die hem hier boven sijn bereit!
Hij woude etcetera.
(1) Een enich een | |
|
|
Handschrift Meerman
|
|
[1525 ca.]
|
| Brussel KB: II 2631 |
| f30r |
|
| H. Joldersma, naar bron, kritisch. |
|
