|
|
|
Dit is eens hemels lyedeken, ende gaet op die wijse: 'Als ons die wijnter oerloef gheeft, soe spruten die bloemkijns suverlyken'.
1 Die wijnter die wil laten of,
Die meye coemt hier strijken:
Wat vruechden mach sijn int Hemelshof,
Daert mey is eweliken!
Want dese mey en mach hier niet langhe dueren,
Die wijnter coemt weer mitter tijt
In alte corter uren.
2 Van dander mey ghescreven staet
In canticel [22v] seer schone:
'Die wijnter mach daer doen gheen quaet,
Het blijft daer altijt groene.
Rijp, snee, ende hagel sijn daer al verdreven,
Daer mach naken gheen verdriet,
Sorghen, suchten noch beven'.
3 In dat Hemelsche Vaderlant
Hoe scoon soe macht daer weesen!
Ten is gheweest nie hert bekent,
Men macht scriven noch lesen.
Hoe lustelick die bloemen altijt bloyen
Van also menigerhande manier,
Die cruden altijt groyen.
4 Fijn, fres ende ghenoechtelijc,
Soe wasschen daer die vruchten.
Sij sijn van smake lustelijc,
Van roeken ende van luchten;
Tot allen tijden mach mense rijp vinden.
Sij sijn soe veel, soe menichfout,
Men machse niet verslinden.
5 Ghelu, wijt, root, siet mense opgaen,
Die bloemkens suverlijke,
Daerin die maechden spelen gaen,
Sij ruken lustelijcken.
Sij plucken ende maken scone cransen,
Die op haer hoefden lustich staen,
Als sij mit Jhesus dansen.
6 Een yhelijc is daer verblijt,
Ende sijn vervolt met vroechde.
Nadat se hier in deser tijt,
Veraert waren mit doechden.
Daernae soe hebben sy loen ontfanghen,
Haer vroechde sal duren ewelijc,
Ende nymmermer verganghen.
7 Niet andaers sijn die straten daer
Dan claer [v/23r] doerscinich goude.
Soe sijn die muren oeck allegaer,
Die nymmermeer en ouden.
Die woninghe sijn schoen ende menigherhande,
Die sij bewonen rustelijcke
Ghetymmert van Goeds handen.
8 Seer costelijcke die poerten sijn,
Blenckende boven maten,
Van paerlen ront, wit ende fijn,
Ghehel al sonder gaten.
Die daer duer sullen gaen, sijn reyne
Van sonden groot ende cleyne.
9 Van levende stenen seer claer,
Dyamenten ende soffieren,
Soe sijn die toernen allegaer,
Men machse niet vaerderen.
Soe scoen, soe costel ende suverlicke,
Gheen tonghe en machs uutspreken,
Men machs oeck niet ghelijcken.
10 Sonne, noch maen, noch sterren meede
En luchten daer tot gheenre tijt,
Maer daer verlicht die Hemelse steede
Dat Godlijke Lam ghebenedijt.
Die claerheit is soe onbegrijpelijck,
Dat elc een anders hert doersiet
Ende kentet seer claerlijck,
11 Tis daer voerwaer wel goet te sijn:
Men eet daer leckerlijcke,
Uut goeds aenschijn vloeit hem die wijn,
Sij drincken lustelijck.
Sy maeckt Hem lust ende doer Hem thert ontsonken,
Die daer die alreliefste sijn,
Die woerden daer van droncken.
12 [23v] Elck verstaet des anders gront,
Dat doet haer vruechde vertuereer,
Want lief sprect lief toe, sonder mont,
Na al dat sij begheren.
Hoe soude dat moghen sterflijc herte versinnen,
Wat vruechden sij ghebruken
Daer in Godliker mijnnen?
13 Lit u nu, waerde susteren mijn,
Een corte tijt te strijden.
Lyden heeft hier een cort termijn,
Om ewich te verblijden.
Want daer en seldi niet meer lijden moeghen,
Want God, Die heeft daer ofghedaen
Die tranen van haeren oghen.
14 Die Duufkens naem dus heeft bediet,
Och, God Die wil hem gheven,
Dat hij come na dit verdriet
Al in dat soete leven.
Mit Duufgen in dat Vaderlant daerboven,
Ende mit al dat hemels ghesin
God ewelijc te loven!
AMEN | |
|
|
Handschrift Meerman
|
|
[1525 ca.]
|
| Brussel KB: II 2631 |
| f22r |
|
| H. Joldersma, naar bron, kritisch. |
|
